And then there was Egypt

Dag liever kijkbuiskinderen, vanuit Cairo weer even een berichtje van mij! Gisternacht ben ik hier aangekomen, na een kleine week in Israel geweest te zijn.

Ik begon mijn avontuur in Israel samen met Alexandra aan de grens. De vorige keer vertelde ik dat ik bij de grens maar verzonnen had dat we met z´n tweeen zouden gaan reizen, en wat blijkt, dat hebben we ook het grootste deel van de week gedaan. We zijn begonnnen in Jeruzalem. Wat een indrukwekkende stad! We zijn hier 4 dagen geweest en hebben de meeste tijd in de oude stad doorgebracht. Hier was ook ons hostel, dus alles was mooi op loopafstand. De eerste dag hebben we meteen een `free tour` gedaan. Ja, die was inderdaad gratis. Dit was een erg mooie inleiding van Jeruzalem. Ook goed voor de orientatie. Na zo´n 3 uur rond gelopen te hebben hadden we een beetje een voorstelling waar alles was en hoe we er moesten komen. En dit was erg handig, aangezien we de eerste dag (op zoek naar ons hostel, met zware tassen etc…) verdwaald raakten.

We hebben de meeste bezienswaardigheden van de oude stad bezocht. We hadden een erg goede gids en mede daardoor heb ik enigszins doorgekregen hoe gecompliceerd de situatie in Israel is. Doordat voor alle drie grote religies (Jodendom, Christendom en Islam) delen van de stad erg belangrijk zijn is er hier en daar wat discussie wie er de baas mag spelen over dat stukje van de stad. Vooral op de Temple Mountain kwam dit erg sterk naar voren. De Israelische regering heeft moslims de leiding gegeven over de regels wat betreft bezoek van deze bezienswaardigheid. Dit heeft ertoe geleid dat deze bezienswaardiheid voornamelijk toegankelijk is voor moslims. Zij zijn dan ook de enige die op die plek mogen bidden. Wel is het mogelijk voor niet-moslims om deze plek te bezoeken- en dit hebben wij dan ook gedaan- maar dit is alleen tussen de gebedstijden van de moslims in. Uiteraard moeten bezoekers zich aan een dresscode houden. Ik ben daar na een paar weken Midden Oosten al aan gewend, maar in dit geval moesten mannen zelf hun benen bedekken als ze een kort broek aan hadden. Ook moesten we langs de beveiliging en mochten er geen bijbels etc. meegenomen worden. Verder was het dus ook belangrijk dat het er niet op leek dat je aan het bidden was, en mocht er geen affectie in het openbaar getoond worden. Zie foto van Alexandra en mij, geen arm om elkaar heen, maar koeltjes naast elkaar staan.

Ondanks deze regels ben ik erg blij dat ik deze plek bezocht heb. The Dome of the Rock is vooral erg mooi. Maar toen het weer tegen de tijd van het moslimgebed liep werden we letterlijk weggejaagd door de beveiligers. Met grote schreeuwen werden we “vriendelijk”, doch dwingend verzocht te vertrekken. Dus dat deden we dan ook maar.

En andere plek was veel indruk op mij heeft gemaakt is the Church of the Holy Sepulchre. Door de oude stad is een route die je kunt lopen en dat zou de route zijn die Jezus op zijn laatste lijdensweg heeft gelopen. Ja, helemaal compleet met een steen die hij aangeraakt zou hebben terwijl hij bijna zou zijn gestruikeld terwijl hij het kruis droeg. Deze kerk schijnt gebouwd te zijn op de plek waar Jezus gekruisigd is. De exacte plek kun je aanraken, en midden op de dag staat er dus ook een mooie lange rij met toeristen en pelgrims die niet kunnen wachten om deze plek ook aan te raken. Verder beweerd de kerk ook de tombe waarin Jezus begraven en later uit opgestegen is te hebben, en die rij is uiteraard nog langer. En dag later waren we er al om 6.45 uur om de ergste drukte te ontlopen, maar natuurlijk stond er toen ook al een rij om de tombe te bezoeken. En of het nou waar is dat dit de exacte plek is of niet, het is in ieder geval erg indrukwekkend om al die mensen te zien die er wel sterk in geloven en er zo dicht mogelijk bij willen zijn.

Ook hebben we the Western Wall ( Klaagmuur) bezocht. Wederom erg indrukwekkend. Al die mensen die tegen die muur aan staan, de muur aan willen raken en vooral heeel veeel bidden. En natuurlijk de duizenden briefjes die in de muur gestoken worden, in de hoop dat God iets zal doen met de tekst die geschreven staat op de briefjes. Maar, ook de klaagmuur gaat met zijn tijd mee. Zo vertelde de gids dat je tegenwoordig niet meer lijfelijk bij de klaagmuur hoeft te zijn en zelfs geen briefje meer hoeft te schrijven. Nee, tegenwoordig kun je de boodschap doorbellen,- emailen, -faxen, -smsen en zelfs twitteren! Medewerkers bij de muur zullen je boodschap dan uitprinten en in de muur stoppen. Is dat even handig! Helaas heb ik zo even geen telefoonnummer/emailadres bij de hand, dus mocht je van deze dienst gebruik willen maken moet je daar zelf even achter zien te komen.

De laatste dag in Jeruzalem zijn we naar de nieuwe stad gegaan. Een heel verschil met de oude stad. Het nieuwe gedeelte is erg modern en zou zo een westerse stad kunnen zijn. Omdat we die ochtend al vroeg wakker waren zijn we te voet naar de nieuwe stad gegaan. Dit was nog een behoorlijke wandeling. Ik denk dat we wel 2 uur onderweg zijn geweest. We wilden graag naar het Holocaust museum, en gelukkig ligt dat op een berg! Dus dat was een behoorlijke klim…. Eenmaal in het museum zijn we allebei onze eigen weg gegaan. We vonden het beide echter zo interessant dat we pas rond sluitingstijd (17.00 uur) weer weggingen. Toen maar een taxi terug genomen. Waarin we voornamelijk zwijgend naast elkaar zaten, allebei de indrukken van het museum aan het verwerken. Want dat was het: erg indrukwekkend. Er wordt een zeer compleet beeld gegeven over de Joden vervolging in de tweede wereldoorlog en na een paar uur daar tussen rond gelopen te hebben word je daar wel stil van…

De volgende dag gingen we naar Tel Aviv. We vertrokken vrijdag in de ochtend, in de middag zouden er namelijk (bijna) geen bussen meer rijden vanwege de Shabbat. Eenmaal in Tel Aviv aangekomen besloot Alexandra naar het nabij gelegen Jaffa te gaan. Voor mij was dit echter niet mogelijk omdat ik zondag weer terug zou moeten zijn, omdat ik dan naar Egypte zou vertrekken. En doordat er zaterdags geen bussen rijden zou ik niet optijd terug kunnen zijn.
Er was dus weer een moment van afscheid. Zo als ik er al zoveel heb gehad de afgelopen weken. Iedere keer ga je een paar dagen intensief met elkaar om, en daarna ga je ieder weer je eigen weg…

In Tel Aviv heb ik niet bijzonder veel gedaan. Doordat het Shabbat was waren veel winkels, bezienswaardigeheden, openbaar vervoer etc. gesloten. Maar Tel Aviv ligt aan de kust, dus ik heb me lekker vermaakt aan het strand!

Opzich zijn er nog veel meer interessante dingen in Israel, maar ik heb besloten om het bij deze paar dagen en deze 2 steden te houden. Voornamelijk omdat Israel redlijk duur is. Ongeveer hetzelfde prijsniveau als in Nederland. Maar daar komt bij dat, op het moment dat je Engels spreekt en mensen door hebben dat je een toerist bent, je ongelovelijk afgezet wordt. Dus korte rekensom: duur + bedrag waarvoor je afgezet wordt = Heel erg duur!
Echt serieus: ze durven gewoon het dubbele voor een taxirit te vragen. En er is geen onderhandeling, niks mogelijk. De rest van Israel is dus iets voor mijn “verlanglijstje voor reizen in de toekomst”. Als ik een iets dikkere portemonee heb, of mijn Hebreeuws met 200% vooruit gegaan is..

Gister heb ik dus maar de bus genomen naar Eilat, helemaal in het zuiden van Israel. Daar vlakbij is de Taba border, de grens met Egypte. Vanaf daar heb ik de bus naar Cairo genomen waar ik vanmorgen om 3 uur aankwam. Mijn plan is om ongeveer een week in Egypte te blijven en dan via Sinai (het oosten van Egypte) weer naar Jordanie te reizen.

En daarover de volgende keer meer!

p.s. De bosbrand die Israel de afgelopen paar dagen teisterde is in Haifa, dat is in het noorden, zo’n 1,5 uur rijden vanaf Tel Aviv. Ik heb daar dus, buiten tv beelden, verder niets van mee gekregen.